środa, 18 stycznia 2012

Czesław Śpiewa w Paryżu!

Właśnie wróciłam z koncertu Czesława Mozila, który odbył się dziś w Paryżu. Cóż mogę powiedzieć? JESTEM ZAKOCHANA! Aż nie wiem od czego zacząć! Koncert odbył się w małej restauracji, Le Kibélé (tutaj pierwsze zaskoczenie, bo spodziewałam się kompletnie innego miejsca.) Jako, że miałyśmy rezerwacje, trzeba było przyjść wcześniej - na szczęście, bo dzięki temu zajęłyśmy miejsca w drugim rzędzie krzeseł, 3-4 metry od samego Czesława, więc miałyśmy wspaniały widok przez cały koncert! Wchodzi Czesław, w czapce z daszkiem i w uroczym sweterku. Oprócz tego piękna Linda grająca na... wielkich cymbałkach (ten instrument się jakoś inaczej nazywa?) oraz pozostała duńska część zespołu - trąbka, akordeon i wiolonczela. Czesław wita się, dziękuje za przybycie, zerka w stronę stojącej publiczności dla której nie ma miejsc - wczoraj jak mówiliśmy, że będą tłumy to nas olali - TERAZ TRAKTUJĄ NAS JAK GWIAZDY... 

Tak właściwie, to przyjechaliśmy do Paryża w odwiedziny do Lindy. Ale potem pomyśleliśmy, że WY przecież też tu jesteście. Rozpoczęli piosenką Żaba tonie w betonie (wszyscy mówią, że to piosenka o żabce, a nikt nie rozumie, że to piosenka o miłości); potem zaczęły się utwory z nowej płyty, czyli aranżacje wierszy Miłosza. Słońce, Do Laury i również inne, których tytułów sobie nie przypomnę. Muszę przyznać, że poezja Miłosza w ustach Czesława brzmi przewspaniale. Zresztą, z jego sposobem wymowy wszystko brzmi cudownie! Nie pamiętam teraz kolejności, ale grali też kawałki ze starych płyt: Kruchą blondynkę (bo ludzie to zawsze chcą analizować, co autor pił, kogo dupczył, bo bez tego nie mogą zrozumieć tekstu! A ja przecież mam grzywkę, nie mam tatuaży i pracowałem dla komercyjnej polskiej stacji telewizyjnej - no przecież nie mógłbym śpiewać o narkotykach!); Ucieczkę z wesołego miasteczka (czy kochali się kiedyś państwo do walca?); Maszynę do ćwierkania, bez której by się oczywiście nie obyło; W sam raz, które jest jedną z moich ulubionych piosenek, więc sam fakt, że się pojawiła chwycił mnie za serce. Niestety nie zagrali Pożegnania małego wojownika, ale cóż - tym bardziej mam pretekst, by się wybrać na kolejne koncerty! A sam Czesław, to również poezja - jego ruchy, energia, gestykulacja, podskakiwanie - śpiewał CAŁYM SOBĄ. Potem jeszcze wszedł na stołek (jako, że mali ludzie muszą sobie radzić!), więc widoczność była jeszcze lepsza. Miał bardzo bogatą konferansjerkę, każda piosenka była poprzedzona jakąś anegdotką, czy dłuższym komentarzem. Do piosenek również dorzucał jakieś zabawne fragmenty, nawet jakby ktoś bardzo chciał zachować powagę  było to wręcz niemożliwe! Ja oczywiście przez cały koncert cieszyłam się jak głupia, na zmianę: do siebie, koleżanek i samego Czesława. Oczywiście był też bis, całkowicie zaskakujący i rozbrajający... zwłaszcza po opisie znanego polskiego zespołu, który gra trochę ciężej - a tutaj Zanim pójdę Happysadu, ojj, aż się przypomniały czasy gimnazjum! Oczywiście w wykonaniu Mozila piosenka była przeurocza. Sądzę, że największą zaletą koncertu była jego kameralność, kontakt z publicznością, a co za tym idzie: wspaniały klimat, który stworzyli muzycy, z Czesławem, rzecz jasna, na czele.

No i dochodzimy powoli do końca. Koncert się skończył, część ludzi wyszła, a część otoczyła zespół. Odprowadziłyśmy Agnieszkę do metra i wróciłyśmy razem z Kasią na miejsce koncertu, poczekałyśmy, aż tłum się trochę rozrzedzi, posłuchałyśmy jak Czesław udziela wywiadów i tak, nastąpił nasz moment! Zgodnie z życzeniem, zrobiłam Kasi zdjęcie z ARTYSTĄ, po czym zebrałam się i przemówiłam!
-Dziękuję za wspaniały koncert, sprawił Pan, że przez całą godzinę bez przerwy się uśmiechałam i nie mogłam przestać.
-I właśnie o to chodzi, cieszę się i dziękuję!
 Od Czesława bije taaaaka sympatia i ciepło, że tego człowieka chyba nie da się nie lubić. Potem zamieniłyśmy naszą łamaną angielszczyzną parę słów z panem od trąbki (Hans? Martin?), a na zakończenie jeszcze z Lindą i znów z Czesławem - podziękowania. A potem powrót do domu, po raz kolejny ubolewałam nad tym, że ostatni pociąg mam o 1 i nie mogę dłużej zostać. Zgodnie z Kasią stwierdziłyśmy, że Czesław skradł nasze serca i nie jest to z pewnością nasz ostatni jego koncert. 

PS: A TU jest relacja z koncertu.

3 komentarze:

  1. Chciałabym iść na jakiś koncert, zatracić się... Oj, chciałabym.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. To na prawdę świetna sprawa, można się na chwilę przenieść w inny świat. :)

      Usuń
  2. http://www.youtube.com/watch?v=7P_M-8eFNiU

    OdpowiedzUsuń